O książce: 1996 / „... Dwa lata po wojnie krymskiej pewien gość dokonał inspekcji bastionów Sewastopola. Konduktor, doświadczony marynarz, opowiadał o Nachimowie: „Zajrzy wszędzie, spróbuje kapuśniaku i krakersów, zapyta, jak się żyje, popatrzy na rów i będzie chodził po bateriach - widzisz, dba o wszystko …” Po chwili dodał w zamyśleniu: „Urodziłem się taki gorliwy!” Czytałem o tym w „Sowremenniku” Niekrasowa. I nagle zobaczyłem Nachimowa. Stojąc z boku Paweł Stiepanowicz słuchał starca w połatanym mundurze. A potem się uśmiechnął. Uśmiechał się czule i z wdzięcznością... Nachimow służył Rosji. Podstawą jego natury było poczucie honoru i obowiązku. Stąd narodziło się i wzmocniło surowe samozaparcie. Wyrzekając się tego, co osobiste, był Osobowością. Tak kula armatnia, zatopiona w otchłani, wznosi się nad morze jako odlany, lśniący słup…»